کاوش موضوع قدرت نرم

قدرت نرم (به انگلیسی: soft power) در سیاست (و به ویژه در سیاست بین‌الملل)، به جای اجبار (برعکس قدرت سخت)، توانایی جذب و انتخاب است. به عبارت دیگر، قدرت نرم شامل شکل‌دادن به ترجیحات دیگران از طریق جذابیت و جذب است. یکی از ویژگی‌های تعیین‌کننده قدرت نرم این است که اجباری نیست. قدرت نرم شامل فرهنگ، ارزش‌های سیاسی و سیاست‌های خارجی است. در سال ۲۰۱۲ جوزف نای از دانشگاه هاروارد توضیح داد که قدرت نرم، «بهترین تبلیغ، تبلیغ نیست»، و بیشتر توضیح داد که در عصر اطلاعات، «اعتبار کمترین منبع است». این مفهوم را اولین بار جوزف نای از دانشگاه هاروارد در سال ۱۹۹۰ در کتابی، با نام «تغییر ماهیت قدرت آمریکایی» مطرح کرد. وی در سال ۲۰۰۴ مفهوم قدرت نرم را در کتاب «قدرت نرم: راه موفقیت در سیاست‌های جهانی» بسط داد. در مقابل قدرت نرم واژه تهدید نرم معرفی می‌شود که مفهوم آن را تحولاتی می‌دانند که موجب دگرگونی در هویت فرهنگی و الگوی رفتاری مورد قبول یک نظام سیاسی می‌شود. قدرت نرم با دو بعد از نظریه ابعاد سه‌گانه قدرت (۱-برجسته سازی و ۲-قدرت بنیادین) که استیون لوکس در کتاب «قدرت: بینش افراطی» ارائه کرده‌است قابل مقایسه است. هم‌اکنون این واژه در سطح بین‌المللی به‌طور گسترده مورد استفاده تحلیل گران قرار گرفته‌است. به عنوان مثال هو جینتائو، رئیس‌جمهور چین در هفدهمین مجمع حزب کمونیست در سال ۲۰۰۷ گفت: چین نیازمند افزایش قدرت نرم خود است. رابرت گیتس وزیر دفاع ایالات متحده آمریکا در مورد نیاز به توسعه قدرت نرم آمریکا صحبت کرد. در سال ۲۰۱۰، معاون سابق رئیس‌جمهور تایوان به کره جنوبی سفر کرد و استفاده تایوان از قدرت نرم به عنوان الگویی برای حل درگیری‌های بین‌المللی را حمایت نمود.... بیشتر در ویکی پدیا